Gulnuxwin | M. Fehmi Acat

Roman

Dîsa kevir weke baranê dibarin. Hinek jê beta ber lingên Fïlïzê tên. Filïzê ji ava Tomayan jï têra xwe nesïbê xwe stand.

Toma û zarok weke du evîndaran bûn. Wextê ji hev diqetiyan, her du jï xemgin dibûn. Wextê ku hevdu didïtin, weke du evîndaran bi hev şad dibûn. Belê zarokan Toma maç nedikirin Ie wextê ku kevirên wan li Tomayê diketin û dengê wê dihat, wan te'ma m^kirinê jê dikirin. Kurikekï şazdeh hivdeh salï nêzïkï wê bü. Kevirên wï xilas bûbûn û hinekî jî betilîbû:

-Destê xwe veke.

-Çima?

-Ka tu veke, te ne çi jê ye. Êdï Fîlîz tiştek negot. Deste wî jî pir qirêj bûn û pir cemidî. Limon li desten wî kir û rüwê wî şuşt. Kurik hinekî keyfxweş bû û pere beşişî. Wî jî digot qey ew mamosteyek e. -Mamoste çi kare te li vir beye?

-Ma bila zarokên min li vir bi tene bin?